De implementatie van de wet ter bevordering van de herstelbaarheid en levensduur van goederen moet, eens aangenomen en in werking getreden, bijdragen aan de ontwikkeling van een circulaire economie, zoals opgelegd op supranationaal niveau. Concreet biedt deze wet een kader voor de invoering van een herstelbaarheidsindex die op termijn wordt vervolledigd tot een levensduurindex.
Het doel is om informatie te bieden over het herstel van bepaalde producten aan de hand van objectieve criteria die zijn vooropgesteld door de wet, alsook een idee te geven over de verwachte levensduur van het product zelf.
Aan de grondslag liggen hoofdzakelijk milieuoverwegingen, zoals de beperking van de afvalberg. Mogelijks stuurt het ook het gedrag van de consument. Elk product heeft een levenscycluskost. Deze bestaat uit de aankoopprijs van het product, houdt rekening met de levensduur ervan en de prijs van onderhoud en herstel. Het herstellen van een product zou immers goedkoper kunnen zijn dan de gehele vervanging ervan.
Ook biedt dit kansen voor de tweedehandsmarkt, gelet op de langere levensduur en mogelijkheid tot herstel.
Volgens het wetsontwerp dient er een verplicht label te worden aangebracht waarop de consument kan zien in welke mate het product hersteld kan worden, en in een latere fase ook kan zien hoe lang het product mee gaat. De scores op basis van de indixen dienen zichtbaar te zijn voor de consument en moeten door de eindverkoper worden vermeld in reclamefolders, op de website en in de winkelrekken. De consument zou hierdoor ook in staat moeten zijn meer geïnformeerde beslissingen te nemen wanneer hij een bepaalde aankoop doet.
De fabrikanten van de producten zullen niet onder de toepassing van deze wet vallen. De geviseerde producten (wasmachines, televisietoestellen, gsm’s, etc.) worden hoofdzakelijk in het buitenland geproduceerd en deze wet heeft een nationaal toepassingsgebied. Dit neemt niet weg dat zij ervoor kunnen kiezen deze labels aan hun producten aan te brengen om zo de Belgische consument aan te trekken. In het geval de buitenlandse fabrikant de inspanningen niet vrijwillig levert, is de importeur wel verplicht de bij wet opgelegde taken te voldoen.
De werking in de praktijk hangt dus sterk af van de importeur en de eindverkoper.
Gelet op een vlotte samenwerking tussen de verschillende actoren in de economische keten zou er een Belgisch overleg- en kennisplatform worden opgericht, met het oog op de verspreiding van informatie en uitwisseling van kennis tussen hen.
Op dit moment voorziet het wetsontwerp nog geen lijst van goederen die er onder zullen vallen. Dit zal nog bij Koninklijk Besluit worden bepaald.
Voor meer informatie kan u altijd terecht bij Schuermans advocaten.